Vanmorgen lekker rustig wakker geworden. Het dorp heeft sinds gisteravond een stroomstoring, dus geen knalharde muziek. Vroeg in de ochtend, rond 6 uur, kwam ik onderweg naar het toilet Marie tegen die bij kaarslicht stond te koken.

John heeft voor vandaag een boot gehuurd en gaat ons naar een rustig strandje nabij Itawaka brengen. Tijdens het ontbijt klinkt er ineens weer muziek door het dorp, dat betekent dat er weer elektriciteit is. We pakken onze spullen en vertrekken. Marie geeft ons voor de lunch pannetjes met Nasi goreng, gebakken ei en gebakken vis mee.

Even later varen we in een lange, smalle uitgeholde boomstam met buitenboordmotor over de Bandazee. De zon brandt al goed. Het is heerlijk op het water. Wel jammer dat mensen in Indonesië hun troep in de zee gooien. Onderweg komen we dan ook veel rotzooi tegen. Vooral plastic troep. In de ondiepe gedeeltes van deze zee zie je duidelijk het koraal door het kristal heldere water.

Reuzenschelpen op het strand bij Itawaka.

Bij Itawaka varen we recht op een strandje af. Er staat een prachtig huis bij. Victor vertelt dat het van Nederlanders is. Door een grondverzakking is het onherstelbaar beschadigd geraakt. De schade, in de vorm van scheuren, is duidelijk te zien. Zonde.

We hebben een paar uur genoten van het heerlijke zeewater. Tussen de rotsen zwommen knalblauwe en zwart-wit gestreepte visjes. Op het strandje barst het van de Heremietkreeftjes.

Na de lunch zijn we verder gevaren naar een ander strandje. Nog mooier dan het eerste. We vonden er enorm grote schelpen. Op een gegeven moment vonden we kokosnoten en probeerden ze te openen. Victor en John konden ons vertellen dat de kokosnoten niet goed waren. Maar geen probleem. Voordat we het wisten zat Victor al hoog in de palmboom (ongeveer 15 meter hoog!) om goede kokosnoten voor ons te plukken. Ongelofelijk hoe de mensen hier met blote voeten in een boom kunnen klimmen. John sloeg met een groot mes een kap van de kokosnoot en even later dronken we verse melk en aten we het vlees van de kokosnoot. Heerlijk.

Victor in de klapperboom.

Van een visser die met zijn bootje langs het strandje kwam, kochten we voor Marie een enorme verse tonijn voor 40.000 roepia (ongeveer 3 euro). Rond 17.00 uur keerden we weer terug naar Ihamahu. We zijn allemaal lekker bijgekleurd. John is verbaasd over de kleur van Tjeerd z’n huid. Hij wrijft over Tjeerd’s arm en zegt herhaaldelijk: “Mirah udang!”, Victor legt aan Tjeerd uit dat het rode garnaal betekent.

Voor de warme maaltijd wachtte ons een verrassing. Marie had Papeda gemaakt. Eindelijk kon Danny het gerecht proeven. Hij was er zo nieuwsgierig naar. Het was een grote teleurstelling. Hij vond het helemaal niets. Na één hap hield hij het voor gezien. Het is niet echt een geweldig lekker gerecht. Ik vond het een beetje op Soeoen lijken, maar dan in een dikke, vloeibare vorm.

‘s Avonds hebben we weer gezellig gekaart. Marie zit op het muurtje van de veranda met mijn headsetje op haar hoofd en zingt, in haar sarong en kebaja, mee met de Krontjongmuziek op mijn IPod. Morgen vertrekken we naar Ceram.