Vanmorgen ontwaakten we met knoertharde kerstmuziek. Aan de ene kant van het huis galmde “I’m dreaming of a white Christmas” door het straatje en aan de andere kant “I see a bad moon rising” van CCR. Ik kijk op mijn klokje….. 6.00 uur!!

Vannacht werden we vaak opgeschrikt door het geblaf van wakende honden. Het wemelt hier van de honden en puppies. Helaas kan ik mijn aaibehoefte niet aan hen kwijt, want sommigen lijken schurft te hebben. Zielig. Regelmatig horen we ze kermen en dan blijkt oma van de overkant ze weg te jagen en ze er weer flink van langs te geven. Als in de verte één hond begint met blaffen, slaat de rest van de honden in het dorpje, inclusief de puppies, ook aan.

Tjeerd zat al op de veranda. Hij was er rond 5 uur al uit. Hij is ’s nachts regelmatig wakker geworden door geluiden en doordat hij in gevecht raakte met de klamboe boven het bed.

Marie was al druk bezig met vegen en met het avondeten. We hebben allemaal slecht geslapen door de warmte (geen airco, geen ventilator….) en door het geblaf van de honden.

Voor het ontbijt heeft Marie heerlijke pisang goreng gemaakt en de koffie en thee staat al voor ons klaar. We worden enorm door haar in de watten gelegd. We eten al starend over de zee het smakelijke ontbijt. Er worden weinig woorden gewisseld. We verstaan elkaar toch niet want oma heeft haar kerstmuziek knalhard aan staan.

Om 9.00 uur staat het busje voor de deur. Er moest eerst een wiel verwisseld worden en daarna zijn we richting het dorpje Booi gereden. Een mooi dorpje, met leuke gekleurde huisjes en mooi gelegen aan zee. Ook hier liggen op straat de kruidnagelen te drogen. Een goede handel trouwens, die kruidnagelen. De mensen krijgen er goed voor betaald. Bij het strand stoppen we even. We speuren het strand af naar mooie schelpjes en lummelen wat rond.

Onderweg naar Haria komt een gevoelig onderwerp ter sprake, de onlusten op de Molukken die zo’n 10 jaar begonnen. We hadden thuis al gelezen over de onverwachte overval van de extremistische moslims afkomstig van Java, en andere eilanden, op Ambon. De afschuwelijke moordende wijze waarop zij over het eiland zijn getrokken. Er zijn veel doden gevallen, waaronder Victor’s vader en zus. De mensen werden compleet verrast en hebben zich nooit kunnen verdedigen. Er heerste complete paniek. Niemand weet wat nou precies de aanleiding is geweest. Victor zegt niet veel. Tijdens het gesprek zie ik dat zijn ogen beginnen te glanzen van emotie en boosheid. Hij zegt: 'I forgave, but I never forget. But we have to move on'.

In Haria aangekomen passeren we het museum(pje) van Pattimura. Nadat we eerst de eigenaar, Angky Matulessy(een afstammeling van Pattimura in de jongste generatie), hebben wakker gemaakt, kunnen we naar binnen. Het is een zeer eenvoudig kamertje met wat stoffige, ingelijste, officiële bescheiden en foto’s van de strijder aan de muur. De man bekijkt ons een beetje verbaast als we ons voorstellen met onze achternaam. Tja, we heten toch echt zo…. Aan de muur hangt een stamboom. We bekijken hem zorgvuldig, maar zien geen aanknopingspunt. Pattimura zelf heeft geen nazaten. Hij had maar één broer van waaruit de stamboom verder is gegaan. In een kamertje, dat eerst opgeruimd moest worden voordat we binnen mochten komen, staat een vitrine met de kledij en het schild met zwaard, waarin Pattimura heeft gevochten en uiteindelijk in is opgehangen. Helaas geen aandenken te koop, behalve een bronzen beeldje van ongeveer 100 euro. Nee, het beeldje is niet mooi. Het ziet er goedkoop en oud uit. We kopen het niet….

We lunchen weer in het enige restaurantje op het eiland en vertrekken na een uurtje naar Fort Duurstede. Dit fort werd gebouwd in 1691 op de rotsen, op ongeveer 6 meter hoogte, aan de kust van het eiland Saparua. In het fort bevindt zich een aantal gebouwen, o.a. pakhuizen voor kruidnagelen en andere goederen, een gevangenis en een waterput. Op 15 mei 1817 werd het fort veroverd door de bevolking van het eiland onder leiding van Thomas Matulessy (alias Pattimura). Daarbij werden alle mensen die zich in het fort bevonden vermoord, behalve het 6-jarige zoontje van resident Van den Berg. De redding van dit kind gaf Thomas Matulessy de naam Pattimura, wat 'groothartig' betekent.?Na de herovering van het fort (en de macht), waarvoor de Nederlanders zeer zware offers hebben moeten brengen, werd Pattimura opgehangen.

Bij het fort aangekomen blijkt het gesloten te zijn. Geen probleem, want de bewaker is in de buurt en opent de poort van Benteng Duurstede (fort Duurstede). Vanuit de kanonsgaten in de muur van het fort kun je zien dat het een uitstekend strategisch punt is geweest voor de Nederlanders. Aan de overkant zie je strand Pantai waisisil van waaruit Pattimura in 1817 met zijn gevolg het fort aanviel. Victor kan precies aanwijzen waar Pattimura zijn bijeenkomst hield, dat was op Gunung Saniri.

Naast het fort is een klein strandje waar we even lekker kunnen uitblazen. We zwemmen wat en halen het tekort aan slaap van afgelopen nacht in. Op het strand zijn wat kinderen zeesterren aan het verzamelen. Enorme grote beesten.

Rond 17.00 uur zijn we weer terug en mandiën ons om de beurt. Danny praat nog even met Victor en John over de stamboom van Matulessy. Toevallig had ik nog wat informatie meegenomen vanuit Nederland, waarop wat namen stonden. Er lijkt een aanknopingspunt te zijn en de mannen brengen een bezoek aan iemand in het dorp die er misschien meer vanaf weet. Na een goed uur komen ze onverrichter zaken terug. De informatie is wat ingewikkeld en ze zijn geen steek wijzer geworden. De vrouw die we de dag ervoor hadden bezocht, moet meer weten over onze familie. Helaas is ze oud en veel vergeten.

John haalt Sopie, op Victor’s verzoek. Victor’s beschrijving van het drankje is heel anders dan wat de mannen op Sulawesi hebben gedronken. Waarschijnlijk hebben ze toen palmwijn gedronken en Sopi is daar weer een distillaat van.

’s Avonds spelen we weer een potje Joker. Om de beurt nemen we een slok van de Sopie en inderdaad het smaakt anders. Het lijkt een beetje op verdunde jenever. Het was weer een gezellige avond. Rond 23.00 uur lagen we in bed.